Torosların tepesinde üç köy.

    Evcili.

    Değirmendere.

    Kızılkaya.

    Havası temiz, suyu temiz, coğrafyası temiz.

    Üstelik, toprağı cömert, bereketli.

    Ne ekersen onu biçiyorsun.

    Şeftali’nin kralı yetişiyor.

    Kır çiçeklerinden balın hasını üretiyor arılar.

    Binlerce insana hayat veriyor, huzurlu, sağlıklı yaşam sunuyor.

    Mersin’in kavurucu sıcağından kaçanlara şemsiye oluyor, sahip çıkıp bekleyene  aş, iş, ekmek veriyor yıllardır.

    Ayva Gediği yaylasının hemen yanı.

    Türkiye’nin yayla turizminin bir numaralı markası Gözne’ye sadece 9 kilometre uzaklıkta.

    Krom ocağı açılacak bu üç köyün ortasına.

    Haberci konuyu manşetine taşıdı bayram öncesi.

    Ben köşemde yazdım.

    “Bakalım kim sesini çıkaracak” diye de not ettim yazının sonuna.

    Şirket yetkilisi aradı, meramını anlatmaya çalıştı da, koca Mersin’den bir Allah’ın kulunun sesini duyamadık günlerdir.

    Girişimci şirket gerekli prosedürleri yerine getirmiş, başvurusunu yapmış, izinlerini almış, işinin peşinde.

    Mesele artık şirketin meselesi değil zaten.

    Mersin’in.

    Mersinli’nin.

    En azından öyle olmalı.

    Şirket ticaretini yapacak parasını kazanacak doğal olarak.

    Ama Mersin kaybedecek.

    Mersinli kaybedecek.

    Kaybedecek olanın sessizliğine normal diyebilirmiyiz.

    Söz konusu bölgenin tüm coğrafi zenginlikleri geri gelmeyecek bir biçimde yok olma tehlikesiyle karşı karşıyadır bugün.

    Kanser illeti kapımızda demektir.

    Ses çıkmazsa, çıkarılmazsa olacak olan budur.

    Yöre halkı.

    Köylüsü,  şehirlisi.

    Cevherin taşınacağı güzergahtaki tüm köyler, yerleşim yerleri.

    Sadece üç köy muhtarı değil;

    Tüm muhtarlar.

    Başta Toroslar Belediyesi.

    Büyük  Ağabey  Büyükşehir belediyesi.

    Bölgede içme suyu hatları bulunan MESKİ.

    Bölgeye sınırı olan tüm yerel yönetimler.

    Ticaret Borsası-MTSO gibi lokomotif kurumlar.

    İrili, ufaklı onlarca STK.

    Çevre Dernekleri.

    Yerel medya.

    Ses çıkarmanın, itiraz etmenin, coğrafyamıza, yaşam hakkımıza sahip çıkmanın tam zamanıdır.

    Biz üstümüze düşeni yaptık gazete olarak, gazeteci olarak..

    Sıra sizlerde.

    Yarın çok geç olduğunda “sahipsiz Mersin” ağlaşmasını yapmamanın yolu bugünden geçiyor.

    Bu şehrin kullanıcısı olmayın, kiracı gibi davranmayın, sorumluluk alın, ses verin, sahip çıkın.

    Unutmayın;

    Sahip sizsiniz.

    Bu gerçeği artık görün!.

    Yani;

    Keyif, senin, sizin, bizim, hepimizin canım kardeşim.

    Dip not olsun;

    Benden de  bu kadar gari..

    **

    Sevdiğim Laflar:

    “GAFİLE KELAM, NAFİLE KELAM!..”