Dün büyük önder Gazi Mustafa kemal Atatürk’ü bir kez daha sevgi, saygı, özlem ve minnetle andık.

    Yolda.

    Sokakta.

    Balkonda.

    İş yerinde.

    Her yerde.

    Hüzünlendik elbette.

    Ama umutlarımızı da tazelenmiş hissettik siren sesleri bittiğinde.

    Yaktığı ışığın hiç sönmeyeceğini, söndürülemeyeceğini bir kez daha anlamaktı umutlarımızı tazeleten, güçlendiren.

    Cehaletin en koyusundan, yokluğun en acımasızından, tükenmişliğin en dibinden yarattığı cumhuriyetine önce kendisinin sahip çıkışını görüyoruz.

    O yine milletine önderlik yapıyor.

    Her 23 Nisan’da.

    19 Mayıs’ta.

    30 Ağustos’ta.

    29 Ekim’de.

    10 Kasım’da bile.

    “Ben buradayım” diyor.

    “Korkmayın, umutsuzluğa kapılmayın” diyor.

    “ Muhtaç olduğun kuvvet damarlarındaki asil kanda mevcuttur” diyor.

    Umut veriyor, güç veriyor.

    Fikirlerin ölmediğini, ölmeyeceğini hatırlatıyor; unutturmak isteyenlere inat.

    Biz onu anarken bile; o hala bizlere yol gösteriyor, yolumuzu aydınlatmaya çalışıyor.

    Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü yazmak, anlatmak öyle kolay bir iş değil bana göre.

    Hatta imkansız.

    Onu anlamaya çalıştıkça, anladıkça anlatmakta o kadar zorlaşıyor.

    Söyleyebileceğim yine büyük önderin sözleridir;

    “Beni görmek demek mutlaka yüzümü görmek demek değildir. Benim fikirlerimi, benim duygularımı anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu yeterlidir.”

    Dünyanın en büyük devrimcisine selam olsun.

    “Ne mutlu Türküm diyene!..”

    **

    Sevdiğim Laflar:

    “DÜNÜNÜ BİLMEYEN, YARININI BULAMAZ!..”